Doel en functie van het A1-certificaat: Het A1-certificaat (A1-verklaring) is het centrale document binnen het Europese stelsel voor de coördinatie van sociale zekerheid. Het bepaalt welk nationaal stelsel van toepassing is wanneer een werknemer of zelfstandige tijdelijk in een ander EU- of EVA-land werkt. De kernfunctie is het vermijden van dubbele premies en het waarborgen dat de werknemer voortdurend onder één stelsel verzekerd blijft. Concreet betekent dit dat een Duitse werknemer die tijdelijk in Frankrijk werkt, of een Belgische professional die in Duitsland aan de slag gaat, enkel in het thuisland sociale zekerheidsbijdragen betaalt zolang er een A1-certificaat is afgegeven.
Civiele procedures in Duitsland worden beheerst door de Zivilprozessordnung (ZPO), de Duitse Wet op de Burgerlijke Rechtsvordering. Deze wet weerspiegelt een lange traditie van formele maar efficiënte geschilbeslechting. Voor lezers uit common law-landen lijkt het systeem vaak vreemd: het is sterk gecodificeerd, door de rechter geleid in plaats van door de partijen, en gekenmerkt door specifieke formaliteiten die het verloop van een zaak bepalen.
De afgelopen maanden is het onderwerp georganiseerde sociale uitkeringsfraude steeds meer in het middelpunt van het politieke debat in Duitsland komen te staan. Krantenkoppen over een vermeende “Bürgergeld-maffia” domineren de berichtgeving, vergezeld van oproepen tot strengere controles en hardere sancties. De kern van de kwestie zijn gevallen waarin criminele netwerken mensen uit Oost-Europa naar Duitsland halen, hen voorzien van fictieve arbeidscontracten en inschrijvingsadressen, en hen vervolgens sociale uitkeringen laten aanvragen. De betrokkenen worden gedwongen de ontvangen uitkeringen grotendeels af te staan aan de organisatoren, terwijl zij zelf vaak onder precaire omstandigheden leven.
Sommige gemeenten in het Ruhrgebied melden systematisch misbruik en lokale politici spreken over “maffiastructuren”, terwijl andere stemmen wijzen op de zwakke statistische basis van deze beweringen. In 2024 werden in totaal 421 procedures wegens georganiseerd uitkeringsmisbruik gestart – een stijging ten opzichte van het jaar ervoor, maar nog steeds een klein aantal in verhouding tot de miljoenen uitkeringsgerechtigden. Bovendien eindigt een groot deel van de zaken niet met een veroordeling, waardoor zowel de werkelijke omvang van het probleem als de grootte van het donker cijfer moeilijk te bepalen is.
Over de reikwijdte van de feitelijke omschrijving volgens § 83a IRG: In een recente beslissing verduidelijkt het Duitse Federale Hof van Cassatie (BGH) welke eisen gelden voor de feitelijke beschrijving in een Europees aanhoudingsbevel (Europäischer Haftbefehl, EAB) wanneer sprake is van seriedelicten. De zaak raakt een terugkerend vraagstuk in de praktijk van grensoverschrijdende strafvervolging: hoe gedetailleerd moet een aanhoudingsbevel zijn om te voldoen aan de eisen van het Duitse rechtshulprecht en het EU-kaderbesluit? Centraal staat de uitleg van § 83a lid 1 nr. 5 van de Duitse wet inzake internationale rechtshulp in strafzaken (IRG) in samenhang met artikel 8 lid 1 onder e van het Kaderbesluit EAB.
Volgens het Duitse recht is het organiseren of faciliteren van de illegale binnenkomst van buitenlandse staatsburgers strafbaar. Als zo’n daad leidt tot het overlijden van een persoon, kan deze als een veel zwaarder delict worden bestraft: “mensensmokkel met dodelijke afloop” op grond van § 97 lid 1 van de Duitse verblijfswet (Aufenthaltsgesetz, AufenthG). Maar niet elke tragedie leidt automatisch tot een veroordeling. Een recente beslissing van het Duitse federale hof van cassatie (BGH, 3 StR 173/25, 24 juni 2025) verduidelijkt de juridische voorwaarden én de grenzen van deze strafbaarstelling.
De Oostzee als plaats delict, de Andromeda als vaartuig, vingerafdrukken en DNA als stille maar hardnekkige vertellers van een operatie die Europa in de herfst van 2022 de adem benam: in de zomer van 2025 zijn de onderzoeken naar de aanslagen op de Nord Stream 1- en 2-pijpleidingen duidelijk een nieuwe fase ingegaan. Volgens gecoördineerd onderzoek van ARD, Süddeutsche Zeitung en Die Zeit zijn er inmiddels arrestatiebevelen uitgevaardigd tegen zes Oekraïners; één van de verdachten, SK, is in Italië aangehouden.
De speurders baseren zich op een dicht netwerk van sporen aan boord van het gecharterde zeiljacht Andromeda, waaronder explosievenresten, beschadigingen, vingerafdrukken en DNA. Tegelijkertijd wijzen aanwijzingen op banden van sommige verdachten met Oekraïense autoriteiten; de onschuldpresumptie geldt echter onverminderd, en de vraag naar mogelijke staatsbetrokkenheid blijft omstreden. Eind augustus 2025 is er nog geen aanklacht ingediend; het blijft vooralsnog bij een opsporingsonderzoek.
Wanneer iemand wordt beschuldigd van doodslag, staat zijn hele sociale en economische bestaan op het spel. Er zijn echter tal van scenario’s waarin ook gewone mensen in hun dagelijks leven plotseling geconfronteerd kunnen worden met de verantwoordelijkheid voor de dood van een ander mens.
Cyberoorlog, cybercriminaliteit en de nieuwe geopolitiek van digitale soevereiniteit: de digitale sfeer is niet langer alleen een technologisch terrein, maar een slagveld van geopolitieke belangen. Staten strijden om invloed, bedrijven om marktaandeel en niet-statelijke actoren gebruiken cyberspace als arena voor spionage, chantage en zelfs digitale sabotage – een van de redenen waarom ik steeds op dit onderwerp terugkom.
Ik was geïnteresseerd in het “Handboek voor de praktijk van cyberdiplomatie“, gepubliceerd door vooraanstaande experts op dit gebied, dat licht werpt op het toenemende belang van diplomatieke strategieën in cyberspace. Het biedt zowel een historische context als een pragmatische analyse van de bestaande diplomatieke mechanismen waarmee staten orde proberen te scheppen in een digitaal gefragmenteerd mondiaal systeem vol machtsbelangen.
Dit gaat over veel meer dan alleen cyberbeveiliging: het gaat over machtsprojectie, economische dominantie en de vraag wie de regels bepaalt in de digitale ruimte.
Cyber-spionage, Cyberoorlog en Cyberverdediging in Vergelijking: Wanneer men spreekt over cybermacht in het Midden-Oosten, staan Israël en Iran onvermijdelijk centraal in elke serieuze analyse. Beide staten hebben in de afgelopen decennia systematisch aanzienlijke cybercapaciteiten ontwikkeld, maar doen dit onder zeer verschillende omstandigheden, met uiteenlopende strategische doelen en met een verschillend niveau van technologische integratie.
In internationaal perspectief heeft Israël zich de afgelopen decennia ontwikkeld tot een van de leidende actoren in de digitale wereld. Deze positie is het resultaat van historische veiligheidsdoctrines, institutionele innovatie en een nauwe verwevenheid van staat, leger, bedrijfsleven en onderzoek. Dit stelt Israël in staat om niet alleen cyberdreigingen af te weren, maar ook om in cyberspace actief machtsprojectie toe te passen.