In het Duitse arbeidsrecht is het niet mogelijk om een arbeidsverhouding aan te gaan met alleen “wachtdiensten”: In een dergelijk geval geldt een juridische fictie van het aantal daadwerkelijk gewerkte uren – die dan ook moet worden beloond! De Arbeidsrechtbank in Aken (8 Ca 2260/16) had bijvoorbeeld geoordeeld dat in het geval van een arbeidsovereenkomst voor een minder belangrijke arbeidsovereenkomst zonder overeenstemming over een wekelijkse of maandelijkse arbeidstijd, de loonaanspraken moeten worden beoordeeld aan de hand van de fictie van § 12, lid 1, derde zin, TzBfG.
In dit verband verklaart de rechter alleen duidelijkheid over de duidelijke formulering van de wet:
De eiser heeft een vordering op de gedaagde voor een bruto maandelijkse vergoeding van 450,00 EUR voor de periode van september 2015 tot juli 2016. Deze vordering is gebaseerd op § 12 (1) zin 3 TzBfG. Het staat buiten kijf dat de arbeidsovereenkomst van partijen niet voorziet in een regeling van een wekelijkse of maandelijkse arbeidstijd, hetgeen betekent dat de juridische fictie van een 10 uur durende week optreedt wanneer de werknemer voor een kortere periode in dienst is en dus minder wordt beloond.
Ook al zouden werkgevers het liever anders zien: Er is geen eenvoudige betaling die alleen gebaseerd is op het aantal gewerkte uren – de wet op de deeltijd- en arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd geeft duidelijke regels. Ook kan men zich niet beschermen door een minimum aantal uren, die men dan voortdurend overschrijdt:
- Indien een minimale arbeidstijd is overeengekomen, kan de werkgever slechts maximaal 25 procent van de wekelijkse arbeidstijd extra opvragen.
- Indien een maximale arbeidstijd is overeengekomen, mag de werkgever slechts maximaal 20 procent van de wekelijkse arbeidstijd minder gebruiken.
Werkgevers zouden hier precies moeten nadenken over welk model voor hen zinvol is, met een kundige planning van de belangen van alle betrokkenen kan hier heel goed worden verenigd.